Największy kaliber?

Mój mąż kiedyś powiedział, że jak się rozpędzę, to nie zatrzymam...i sam sobie krzywdę zrobił za sprawą tej przepowiedni :)

Nie mieścimy się. Jesteśmy totalnie zameblowani...

Któregoś razu, gdy przechadzałam się po targu staroci, moim oczom ukazało się cudo.
No, prawie...

Duże, jednolite, z pięknego, pachnącego drewna, ale...odrapane, podziurawione i z mnóstwem imion wyrytych gdzie popadnie...i do tego DROGIE.
Droższe od materiałów w sklepie, co częstokroć jest dla mnie miarą wartości danej rzeczy.

Jak to zazwyczaj bywa, nierozsądnie postanowiłam "tylko zobaczyć". Zanim się obejrzałam, stałam pośrodku alejki z ogromnych rozmiarów blatem i pięknymi, ciężkimi nogami w liczbie czterech.

Kilka trudnych - czy potrafię, czy to nie zbyt wiele, no i przede wszystkim...gdzie?
Kilka dni pracy, efekt poniżej.

Uprzedzam, że zdjęcia robione zupełnie na świeżo, bez dobrego światła i byle gdzie:)

Jak pogoda się poprawi, to zorganizuję odpowiednią sesję w plenerze.

Dzisiaj niestety pada u mnie od rana, słoneczka ani śladu i ZIMNO...może jutro będzie lepiej?

Niedzielnego popołudnia wybraliśmy się na piknik w pole. Jechaliśmy pod górę, aż pojawił się taki widok:

Warto było:)

Na dobry sen ostatnia pocztówka:

Tak u nas słonko zachodzi...

Dobrej nocy!